„Skalisty krajobraz” nie jest wystawą, którą można odwiedzać w potocznym tego słowa znaczeniu. Nie ma tu przestrzeni, w którą się wkracza, by obejrzeć rozmieszczone w niej przedmioty. Nie ma tradycyjnego tekstu kuratorskiego. Nie ma – obecnego zazwyczaj – fizycznego dystansu między odbiorcą a dziełem sztuki. Jest za to walizka przedstawiona jako zgubiony na lotnisku bagaż. Zgromadzone w niej artefakty można swobodnie wyjmować i oglądać, odsłaniając z każdym takim gestem narrację o ich tajemniczej właścicielce, która spędziła wakacje na estońskiej wyspie Ruhnu.
To wyjątkowe miejsce znajduje się na Morzu Bałtyckim w Zatoce Ryskiej i liczy niespełna sześćdziesięciu mieszkańców. Od lądu dzieli je trzygodzinna podróż promem kursującym tylko trzy razy w tygodniu (zimą transport odbywa się przy pomocy awionetki). Odizolowanie decyduje o specjalnej atmosferze i wyjątkowej przyrodzie wyspy, co przyczyniło się do odwiedzenia jej w sierpniu 2016 roku przez międzynarodową grupę artystów. Ich pobyt nawiązywał do idei pleneru artystycznego, w trakcie którego aktywność artystyczna spontanicznie wyłania się z codzienności. Większość artefaktów z walizki jest rezultatem tej energii.
Zawarte w walizce przedmioty nie są jednakże zwykłą dokumentacją zrealizowanych tam działań. Można je raczej określić jako antydokumentację – rejestrację o celowo twórczym charakterze, która zrywa z monotonią tradycyjnego zapisu sztuki. Antydokumentacja jest grą pomiędzy artystami i kuratorami a publicznością, wyzwaniem rzuconym powszechnym wyobrażeniom na temat dokumentacji. Oscylująca pomiędzy fikcją a rzeczywistością wystawa nie daje w ten sposób pełnej informacji ani na temat samej wyspy, ani na temat tego, co się na niej wydarzyło. Ruhnu staje się uwolnioną od dyscypliny faktów przestrzenią fantazji i projekcji.
„Skalisty krajobraz” nawiązuje swym tytułem do opowiadania Chiny Miéville’a („Obracałem się powoli, wpatrując się po kolei w każdą ścianę. Oglądałem chaotyczne, misterne wzory z sypiącej się farby i mokrego tynku. Wyglądały jak mapy, jak skaliste krajobrazy”); i kontynuuje obecne w programie Galerii Bunkier Sztuki zainteresowanie narracyjnością, półwidzialnością oraz praktykami wycofania ze świata sztuki. Bliskie są one między innymi – podobnie zainspirowanej „Szczegółami” Miéville’a – wystawie „Milion linii” (2015–2016), pracy Jana Hoefta stworzonej do kolekcji Galerii (2015–2016) czy wystawie „Gesty znikania” prezentującej twórczość Arthura Cravana, Basa Jana Adera, Chrisa Burdena i Lee Lozano (2015).
„Skalisty krajobraz” to niezależna kontynuacja XII Triennale Bałtyckiego, organizowanego przez Centrum Sztuki Współczesnej w Wilnie i kuratorowanego przez Virginiję Januškevičiūtė.
Po pokazie w Krakowie wystawa zostanie zaprezentowana m.in. w Centrum Sztuki Współczesnej (CAC) w Wilnie oraz w Centrum Sztuki Współczesnej kim? w Rydze.
Informacje główne
Wernisaż: 15.10 (sobota), godz. 17
Informacje dodatkowe
Czas trwania: 16.10–13.11.2016
Kuratorka: Aneta Rostkowska
Koordynacja: Dorota Bucka
Miejsce: „Pawilon Wystawowy”
Uczestnicy: Centrum, Duch, Michał Gayer, Bean Gilsdorf, Justyna Gryglewicz, Thomas Hirschhorn, Krõõt Juurak, Flo Kasearu, Agnieszka Kilian, Alexander Koch, KRZYSZTOFJASTRUBCZAKŁUKASZKACZMAREK, Agnieszka Kurant, Honorata Martin, Jan Moszumański, Robertas Narkus, Tanel Rander, Martijn in’t Veld, Jakub Woynarowski, Arnisa Zeqo, Karolina Żyniewicz
Projekt i wykonanie wnętrza walizki: Kinga Stanowska
Projekt zrealizowany przy wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu „Promocja kultury polskiej za granicą 2016 – Promesa”.
