Ciemna nieskończoność znaków / finisaż wystawy „Milion linii”

Zapraszamy na weekend pełen wydarzeń związanych z tematyką wystawy „Milion linii”. W piątek i sobotę o godzinie 17 w Bunkier Café będzie można obejrzeć performans Laury Kaminskaitė „Taxi Driver”. W sobotę odbędzie się performans Jay Tan „Up” oraz wykład performatywny „An Ideal Museum Is All Wet” w wykonaniu Post Brothers. Niedzielę zakończymy pokazem nowego filmu Kiprasa Dubauskasa w Teatrze Adalex na ulicy Wileńskiej 7.

„W kruszejącej fakturze ściany była rozprzestrzeniająca się wiązka pęknięć, która – widziana pod pewnym kątem, w chwili gdy odpowiednio padły na nią strzępy światła – w zarysie przypominała kobiecą sylwetkę. W miarę, jak się w nią wpatrywałem, nabierała kształtu; przestałem dostrzegać zbędne linie i bez wysiłku czy jakiejkolwiek świadomej decyzji skupiłem się na tych istotnych. Dostrzegłem patrzącą na mnie kobietę.
Byłem w stanie rozpoznać wyraz jej twarzy. Składająca się na nią plama zgnilizny nadawała jej taki wygląd, jak gdyby krzyczała.
Jedno z jej ramion było odrzucone do tyłu, a ciało wydawało się opierać temu ruchowi tak, jak gdyby coś ciągnęło ją za rękę, zaś ona na próżno starała się uwolnić. Na końcu wygiętej ręki, w miejscu gdzie powinien znajdować się porywacz, odpadł wielki płat farby, odsłaniając ogromny liszaj mokrego, plamistego, chropowatego cementu.
A w tej ciemnej nieskończoności znaków mogłem dostrzec dowolny kształt, jaki bym zapragnął”.
China Miéville, „Szczegóły” (2002, tłum. pol. 2007)

PROGRAM FINISAŻU:

29.01.2016 (piątek)

godz. 17 – performans „Taxi Driver” / Laura Kaminskaitė (kawiarnia Bunkier Café)

30.01.2016 (sobota)

godz. 17 – performans „Taxi Driver” / Laura Kaminskaitė (kawiarnia Bunkier Café)
godz. 18 – performans „Up” / Jay Tan > nabór uczestników!
godz. 19 – wykład performatywny „An Ideal Museum Is All Wet” / Post Brothers (sala audiowizualna)

31.01.2016 (niedziela)

godz. 19 – pokaz filmu „Take as much as you can carry”/ Kipras Dubauskas (Teatr Adalex, ul. Wileńska 7)

Po pokazie zapraszamy na koncert krakowskiego wokalisty i kompozytora jazzowego Jerzego Bożyka (jerzymichalbozyk.pl) oraz set DJ-ski Wojciecha Ratajczaka (soundcloud.com/wojciech-ratajczak).

OPIS WYDARZEŃ:

29–30.01.2016 / Performans „Taksówkarz” [„Taxi Driver”], 2014 / Laura Kaminskaitė

Taksówkarz wychyla się w kierunku siedzenia pasażera i delikatnie sięga po swój kapelusz. Mówi: „Dziś niestety nie będzie radia. Będziemy musieli trochę porozmawiać, nieco sobie pogawędzić, powiedzieć kilka miłych rzeczy. Nasz cel nie jest daleko, a przy odrobinie szczęścia może się nawet nie spóźnimy, nie ominie nas żaden szybki ruch nadgarstka, trzaśnięcie palcami, znaczący uśmiech czy życzliwe spojrzenie”. Taksówkarz jest personifikacją nawigacji stworzonej przez Laurę Kaminskaitė, której celem jest ukazanie przemian zachodzących pomiędzy jej wczesnymi i ostatnimi pracami. Postać taksówkarza umożliwia pojawienie się widm prac artystycznych prezentowanych w różnych stylach. Każdy piękny gest staje się tutaj pięknym gestem w ruchu. Nikła jest jednak szansa poznania tych dzieł w pełni, bowiem za każdym razem doświadczenie poddane jest nawigacji bądź też samo sobą kieruje – poprzez jazdę taksówkarza. Taksówkarz charakteryzuje się „liryzmem osobistego podpisu” (jest ekstrawagancko nachylony), pauzami, fluktuacjami i powłóczystą kinetyką. Kaminskaitė skorzystała z talentu amatora, by pokierował wami poprzez tereny stosowanych przez artystką metod twórczych. Taksówkarz wystąpi przed widzami w swojej drugiej roli – gawędziarza i komentatora, doprowadzając nas do nowych wniosków i tematów do refleksji. Będzie swoistym redaktorem tras (Nicholas Matranga i Justina Zubaitė).

Czas trwania performansu: ok. pół godziny.

Laura Kaminskaitė – artystka posługująca się różnymi mediami. Twórczyni „Taxi Driver”, serii godzinnych indywidualnych wystaw-wydarzeń indywidualnych (CAC, Wilno, 2014). Wystawy indywidualne: „Exhition” (BWA Warszawa, 2013), „Walking in a Title” (The Gardens, Wilno, 2012); „Exhibition” (Objectif, Antwerpia, 2012). Wybrane wystawy zbiorowe: „A Cab” (Podium, Oslo, 2014), „The Moderna Exhibition 2014 – Society Acts” (Moderna Museet Malmö, 2014), „The Excluded Third, Included” (Galerie Emanuel Layr, Wiedeń, 2014); „Vilnius Pavilion” (NCCA, Moskwa, 2013), „Thinging” (Frutta, Rzym, 2012); „Sparrows” (CAC, Wilno, 2012). Mieszka i pracuje w Wilnie.

30.01.2016 / Performans „Up” / Jay Tan

Moja B[up]cia jest duchową pociesz[up]cielką. Zwykła prowadzić z nami [up]wersacje z [up]em przed naszą lodówką w zimnym, lekkim powietrzu, szczególnie wtedy, kiedy z[up]omnieliśmy, po co wst[up]liśmy albo nagle zgłodnieliśmy, ale nie wiedzieliśmy, co właściwie chi[up]liśmy zj[up]ść. [Up]cmokaliśmy językiem, starając się posmakować przyszłego jedzenia. Czasem toaleta jest także dobrym miejscem na [up]. Jej ojciec był dosk[up]nałym kuch[up]tą, a jego specj[up]nością był jej ul[up]iony makaron. Wszystkie ich dzieci[up]y były ponurymi paskudami wtykającymi igły w ściany. Chłopcy śpiewają szala [up] la [up] la [up], czemu musisz [up] la, [up] la? A jej lekarz pyta ją, czemu ciągle jest w takim pośpiech[up]? Pigułk[up], pigułk[up], pl[up]. Bracia [up] dbają o nasze dzieci[up]y, a Mam[up] odkryła późne [up]py w oknie swojej pracowni w garażu – nie porzucaj, tonąc[up] kołder, mówi. Niektórzy (zazwyczaj pary król[up]skie) mieli swoje łóżka na samym szcz[up]cie t[up] przy miejc[up], gdzie bogowie [up]zstępują z niebios[up] i kroczą z królewskim seks[up]ilem, a ci mówią to, co prawdziwi [upup] chcą, żebyśmy usł[up]szeli. Pij[up], j[up].

Jay Tan – artystka wizualna, ukończyła studia na Middlesex University w Londynie (2004) oraz Piet Zwart Institute w Rotterdamie (2010). W 2014 roku rozpoczęła rezydencję w Rijksakademie van beeldende kunsten w Amsterdamie. Wybrane wystawy indywidualne: „Some Mothers Do ‘Ave ‘Em” (Galerie van Gelder, Amsterdam, 2015), „You Can Stand and Watch Or Spar” (Trapéz, Budapeszt, 2014), „The Retired Engineer” (CoCA Showcase, Witte de With Center for Contemporary Art i Tent, Rotterdam, 2013), „The Work Is Spun, The Process is Spinning” (Rongwrong, Amsterdam, 2011). Wybrane wystawy zbiorowe: „Play Time” (Biennale d’Art Contemporain de Rennes, Brittany, 2014), „Radioscopie” (KARST gallery, Plymouth, 2014), „Reach Out and Touch Me” (Hollybush Gardens, Londyn, 2013), „Save the Last Dance for Me” (Konsthögskolan, Malmö, 2009). Mieszka i pracuje w Amsterdamie oraz Londynie. Strona internetowa: jaytan.eu.

30.01.2016 / Prezentacja „An Ideal Museum Is All Wet” / Post Brothers

Kiedy prezydent Malediwów, Mohamed Nasheed, zwołał pierwsze na świecie podwodne spotkanie swojego gabinetu 17 października 2009 roku, wywołał w mediach sztorm. Podkreślał globalne efekty zmiany klimatu oraz szybkie znikanie wysp ze względu na podnoszący się poziom morza. Przy użyciu sprzętu do nurkowania oraz komunikując się za pomocą języka migowego oraz wodoodpornych długopisów i tabletów prezydent i jego ministrowie prowadzili posiedzenie na dnie morza, podczas którego nakreślili model przyszłej, podwodnej formy polityki i interakcji. Można postrzegać ich działanie jako zarówno rozpoznanie obecnej sytuacji kryzysowej, jak i próbę wytyczenia sposobów przetrwania w coraz bardziej mokrym świecie.

„Tylko fale” [„Nothing But Waves”] autorstwa Post Brothers to projekt badawczy trwający równolegle do XII Triennale Bałtyckiego. Wskazuje na nieuchronny wzrost poziomu morza i odnosi się nie tylko do współczesnych wydarzeń oraz „wilgotnych” wątków naszej historii, kultury, filozofii oraz nauki, lecz także stara się zanurkować i zmapować „podwodną” politykę – zmianę prowadzącą od podziemnych strategii oporu po bardziej płynne i wodniste podejście. Kluczowe dla dyskusji, którą prowokuje projekt, są ekonomiczne koncepcje „płynności” dóbr oraz stan zadłużenia, bycia „pod wodą”, jak i fizyczny, ale też wirtualny przepływ dóbr i informacji poprzez, pod i przez morza. Koncepcja płynnej nowoczesności Zygmunta Baumana stanowić może odzwierciedlenie modelu płynnej tożsamości, jednak obecne w ramach geografii pływy pozwalają nam wziąć także pod uwagę takie aspekty, jak terytorium, suwerenność i zrzeszanie, właśnie w odniesieniu do „mokrych ontologii”. Czarny Atlantyk (Drexciya) oraz inne podwodne siedliska pozwalają nam podjąć wątek koligacji oraz płynnych związków opartych na wspólnych akwenach wodnych. Wypełniony nawiązaniami do płynnych i rozmokłych obrazów oraz pływów pomiędzy utopijnymi i dystopijnymi wizjami zatopionych światów i życia w głębokiej, błękitnej otchłani projekt składa się z kolejnych fal prezentacji organizowanych w trakcie wielu odsłon Triennale Bałtyckiego. Pomyślany został jako dopływy myśli wlewające się w większe ciało wodnych informacji składających się na nasze wspólne Morze Bałtyckie.

W tym kontekście „Milion linii” postrzegać można jako milion kanałów, milion strumieni, milion kierunków pojawiających się w ramach badań nad wodą. W sobotę 30 stycznia w Bunkrze Sztuki Post Brothers zaprezentuje ostatnio powstały dopływ projektu zatytułowanego „Idealne muzeum jest mokre” [„An Ideal Museum Is All Wet”] – wykład, w trakcie którego przyjrzy się on fizyce oglądania w medium podwodnym oraz nakreśli historię zatopionych galerii i muzeów, mokrych dzieł sztuki, zanurzonych praktyk artystycznych oraz innych prób zwizualizowania i zanurzenia się w odmęty. Tytuł projektu stanowi odniesienie do eseju Maxa Bruinsmy z 1999 roku pt. „An Ideal Design Is Not Yet”, w którym autor twierdzi, że idealistyczne tendencje projektowania powinny być skierowane raczej na ciągłą krytykę teraźniejszości niż reprodukowanie obecnych warunków. Poprzez wylanie tego dyskursu na teren muzeum prezentacja sugeruje, że jeśli planuje ono myśleć na temat przyszłości, powinno skonfrontować się z nieuchronną rzeczywistością świata wodnego i wszystkiego, co takie warunki ze sobą niosą. Myślenie podwodne wymaga także przemiany rozumienia przestrzennego: od powierzchni w kierunku masy, od solidności i lokalizacji w kierunku burzliwych fal, wirów, kaskad wodnych, zanurzeń i zatopień. Oglądanie pod wodą obliguje także do zmiany pływalności i perspektywy, nowego przystosowania, redystrybucji oraz ciągłej adaptacji. Co takiego Jacques-Yves Cousteau i inni dostrzegali w wodnej otchłani? Na czym polega różnica pomiędzy akwarium a białą przestrzenią galerii? Co znaczy „mokre na mokrym”? Co „Aqua Boogie”? Jakiego rodzaju procesy i technologie odnaleźć można w Aquazone? Co oznaczałoby dla artysty uprawianie „mokrej” praktyki artystycznej, a dla muzeów nigdy niewysychanie? Co należy zrobić ze wszystkimi zatopionymi zbiorami? Co chciał ukazać Willoughby Sharp na swojej wystawie „Sztuki wody” [„Water Art”], stanowiącej nigdy niepodjęty, kolejny krok po zbiorowych wystawach „Sztuki powietrza” i „Sztuki ziemi” w latach 1968–1969? Pytania te, jak i cały potop innych, postawione zostaną podczas procesu akumulowania przez prezentację coraz to większego ciśnienia atmosferycznego i zanurzania się coraz dalej w niezbadane głębie.

Post Brothers (1984, Los Angeles) – przedsięwzięcie krytyczne Matthew Posta – entuzjasty i maszynisty pracującego w Białymstoku. Otrzymał dyplom magisterski w dziedzinie praktyki kuratorskiej na California College of the Arts, San Francisco (2009) oraz dyplom licencjacki w dziedzinie sztuk pięknych na Emily Carr University, Vancouver (2006). Obecnie, opierając się na zgromadzonych informacjach dotyczących prezentacji i transmisji kultury, praktyka Post Brothers operuje na granicy kilku dyscyplin, łącząc kuratorskie, artystyczne, krytyczne i szalone akademickie tendencje, aby kwestionować, wypaczać i dekonstruować formy budowania i przekazywania wiedzy. Był kuratorem wystaw, wygłaszał wykłady i prezentował swoje projekty w Polsce, Meksyku, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Portugalii, Grecji, Estonii, Niemczech, Finlandii, Belgii, Holandii, na Litwie, we Włoszech i w Chinach, gdzie pokazał pracę wideo oraz niezrealizowany scenariusz na IX Biennale w Szanghaju (2012). Ostatnio był kuratorem następujących wystaw: „Tongues Alike” Liudvikasa Buklysa w ŠMC (Centrum Sztuki Współczesnej w Wilnie, 2015), „Przez oczywistą niemożliwość aranżacji znaków” Izy Tarasewicz w Galerii Arsenał w Białymstoku (2014), „12 Hours” Karla Larssona w Galerie Kamm w Berlinie (2014), „The Excluded Third, Included” w Galerie Emanuel Layr w Wiedniu (2014) oraz „Clinamen” Izy Tarasewicz w Muzeum im. X. Dunikowskiego (Królikarnia) w Warszawie (2013). Jego eseje i artykuły publikowane były w „Annual Magazine”, „The Baltic Notebooks of Anthony Blunt”, „Cura”, „Fillip”, „Kaleidoscope”, „Mousse”, „Nero”, „Art Papers”, „Pazmaker”, „Punkt” oraz „Spike Art Quarterly”, jak i w wielu publikacjach artystów i katalogach wystaw.

31.01.2016 / Pokaz filmu „Take as much as you can carry” Kiprasa Dubauskasa

Reżyseria: Kipras Dubauskas
Obsada: Kipras Dubauskas, Žilvinas Landzbergas, Vykintas Navickas, Remigijus Praspaliauskas, Saulius Saltanavičius,  Michał Słotwiński
Zdjęcia: Kipras Dubauskas, Eglė Razumaitė
Animacja: Eglė Razumaitė
Muzyka: Jokūbas Čižikas
Montaż: Kipras Dubauskas, Vytautas Juozėnas
Produkcja: CAC Vilnius, Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki

Film – dziennik podróży z ulicy Krakowskiej w Wilnie na ulicę Wileńską w Krakowie. Dwóch bohaterów spaceruje w scenerii wiejskiej, aż znajdują wejście do tunelu – podziemnej rzeki, która łączy oba miasta. Następnie pojawiają się w otoczeniu skrajnie odmiennym – dzielnicy odnowionych domów o specyficznym porządku. Struktura filmu oparta jest na serii gaf. Jest to pojęcie oznaczające popełnione celowo błędy w filmie. Owe nielogiczne sytuacje otwierają drogę fikcji i wyobraźni. Użyta czarno-biała taśma i surowa technika zrób-to-sam prowokują dodatkowe wizualne doznania.

Kipras Dubauskas – absolwent rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych w Wilnie (2010) oraz KASK w Gandawie (2013). Bada i redefiniuje relacje pomiędzy sztuką a przestrzenią publiczną. Tworzy graffiti oraz organizuje nietypowe spacery w przestrzeni Wilna, w ramach których można zobaczyć m.in. istniejący tam system kanałów. Jeden z założycieli inicjatywy artystycznej „Artkor Project Space” z siedzibą w Wilnie (2006–2010).
Informacje główne
29–31.01.2016 (piątek–niedziela)
Informacje dodatkowe
Finisaż wystawy „Milion linii”
Kuratorka: Aneta Rostkowska
Wstęp bezpłatny

„A w tej ciemnej nieskończoności znaków mogłem dostrzec dowolny kształt, jaki bym zapragnął”.
China Miéville, „Szczegóły” (2002, tłum. pol. 2007)