Wojciech Puś: Najważniejsze jest światło. Zarówno fotografia, jak i film – każde z nich wynika ze światła.
Anna Lebensztejn: A dokładniej?
W.P.: To podstawowa materia, w której pracuję. Materia, którą przekształcam – lub wyczekuję na odpowiedni moment jej przeistoczenia się w interesujący mnie wymiar (estetyczny i znaczeniowy, symboliczny) – i przy pomocy której zaczynam wchodzić w nastrój i znaczenie obrazu. Filmowego, teatralnego, instalacyjnego. Każdego.
W.P.: Dla operatorów swoistą obsesją jest moment między zachodem słońca a całkowitym zmierzchem, kiedy specyficzne ciepłe światło daje bardzo malownicze efekty zdjęciowe.
A.L.: Też dałeś się w to wciągnąć?
W.P.: Obserwuję efekty, zmiany, jakie można wtedy zaobserwować. Kolory, które światło nadaje powietrzu.
A.L.: Czy można odtworzyć takie światło?
W.P.: W trochę inny sposób, bardziej iluzyjny i grający z naszą wyobraźnią. Wykorzystamy do tego światło zatrzymane w kropelkach wody – neon nasycony barwą wyimaginowanego światła o zmierzchu.
A.L.: Zatem wchodzimy do filmu?
WP: Przechodzimy do innej rzeczywistości. Wkraczamy w specyficzny, intensywny nastrój grozy, zmysłowości, melancholii i zawieszenia. Uwodzi nas efekt filmowości.
Kino stanowi niezwykle atrakcyjny materiał twórczy dla artystów i artystek sztuk wizualnych. Staje się źródłem inspiracji, cytatu przetwarzanego w obrazach lub fotografiach. Szczególnie interesujące możliwości stwarza artystom zajmującym się sztuką wideo – jako technika found footage umożliwia wcielenie się w postać bohatera lub bohaterki (z polskich przykładów choćby filmy Anny Baumgart z cyklu Prawdziwe?, w których wybiera sceny z Lecą żurawie i Misia), wydobycie interesujących artystę efektów (jak wrażenie spadania w inspirowanej filmem Hitchcocka pracy Łukasza Jastrubczaka czy frenetycznego tańca z Wesela Wajdy wykorzystanego w przyspieszonej wersji w Rave Karoliny Kowalskiej) czy wręcz stworzenie z nich odrębnej, samodzielnej narracji (cykl A Game with Shifting Mirrors).
Praca Cinema Wojciecha Pusia dotyka jednak innych aspektów filmu czy kina. Artysta, często odnoszący się w swojej twórczości do zagadnienia kinowości, efektów wywoływanych przez film, skupia się w tym przypadku na samym medium i budujących go elementach, niekoniecznie związanych z fabułą. Interesuje go nie tyle opowiedzenie konkretnej historii, ile wytworzenie szczególnego nastroju, w którym zanurza się osoba wchodząca w przestrzeń instalacji.
Cinema staje się artystyczną analizą poszczególnych elementów tworzących film, w którym sam obraz filmowy okazuje się jedną z części składowych szerszego zagadnienia. W projekcji filmowej, zamiast skupiać się na fabule opowieści, Wojciech Puś kieruje spojrzenie na samo obrazowanie, jego kreowanie, efekty świetlne i kolorystyczne, zamrożenie ruchu. Utrwaloną warstwę wizualną dopełnia światłem – kluczowym dla niego elementem związanym z wideo czy fotografią – nawiązującym swą barwą i natężeniem do tzw. magicznej godziny, wytworzonym za pomocą artystycznego nośnika, jakim jest neon. Sam neon staje się treściowym dopełnieniem obrazu filmowego – swoistym zamrożeniem kadru w postaci spirali kropel rozbryzgującej się wody. Do tych elementów artysta dodaje zmienną, raz bardziej niepokojącą, raz spokojniejszą muzykę, której niejednostajny charakter modyfikuje wrażenia wywoływane przez obraz filmowy. Te poszczególne części tworzą nastrój o zmiennym charakterze – pomiędzy tajemnicą i niepokojem a zawieszeniem i melancholią. Wrażenia wywołane przez instalację wykraczają poza sferę wizualną, stają się impulsem oddziałującym na podświadomość. Tworzą iluzję innej rzeczywistości.
Wojciech Puś (ur. 1978). Artysta. Absolwent i doktor sztuk filmowych Wydziału Operatorskiego PWSFTViT w Łodzi. Pracuje ze światłem i filmem. Jego realizacje mają charakter instalacji przestrzennych, gdzie wykorzystuje obraz filmowy, specyficzne rozwiązania świetlne i ścieżki dźwiękowe (często w formie winyli). Wystawiał m.in. w Muzeum Sztuki w Łodzi (MS1 i MS2), Galerii Wymiany w Łodzi, Galerii Leto w Warszawie i Galerii Entropia we Wrocławiu, Galerii Stefanii Piga Vaselli w Rzymie, Palazzo Donà / Signum Foundation w Wenecji (wspólna instalacja z Angeliką Markul). Jego prace znajdują się w prywatnych kolekcjach w Polsce, Niemczech i Włoszech. Praca „Paparazzi” dla Louis Vuitton (2013) znajduje się w kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Filmy Wojciecha Pusia, „Instant” (2008) i „Given” (2011) znajdują się w zbiorach Filmoteki Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Współpracuje z Galerią Leto.
Zakup prac do Kolekcji Bunkra jest realizowany w ramach zadania Będzie się Dzieło! Rozbudowa Kolekcji Bunkra Sztuki. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Kuratorka Kolekcji: Anna Lebensztejn
Informacje główne
19.11.2013 (wtorek), godz. 18
