POZNAJ BLIŻEJ ARTYSTÓW SEJSMOGRAFU!

Kim są artyści, którzy wzięli udział w Sejsmografie? Wokół jakich problemów koncentruje się ich sztuka? Jakie są ich doświadczenia, inspiracje, refleksje? O tym wszystkim opowiedzieli nam swoimi własnymi słowami. 

MICHALINA BIGAJ

M. Bigaj, W cieniu (2015), z wystawy  „Wyspa” (Art Agenda Nova, Kraków 2016).

Interesuje mnie głównie tematyka relacji natury i człowieka. W swoich projektach staram się badać i oddawać pogłębiający się brak równowagi pomiędzy dzisiejszą cywilizacją a przyrodą naturalną. Traktujemy świat natury, jako własność, którą sobie podporządkowaliśmy, korzystamy z niej wybiórczo w sposób bardzo mocno zapośredniczony. Ciekawi mnie wyszukiwanie momentów, w którym odświeżające doświadczenie kontaktu z naturą, przybiera opresyjny trudny do zaakceptowania dla współczesnego człowieka charakter.

MICHALINA BIGAJ (1991) – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Rzeźby (2015).  Tworzy rzeźby wideo, instalacje i fotografie. Uczestniczka 7. Triennale Młodych „Kunszt” w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (2014) oraz kilkunastu wystaw zbiorowych. | www

RÓŻA DUDA

W moich pracach fałsz miesza się z prawdą, fikcja z materiałem dokumentu. Pies wyszczekuje wiersz, pralka spowiada się psychoterapeucie, chodnik zamienia się w przestrzeń kosmiczną, żaba jest indoktrynowana, a śmieci znalezione przy okazji przeprowadzki formują się w olbrzymie bomby. Zwierzęta, przedmioty, miejsca są zatem symbolem człowieka, jego rozczarowań, problemów psychicznych, metafizycznych poszukiwań, bycia podporządkowanym systemowi politycznemu, samotności. 

RÓŻA DUDA (1993) – studentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa. Zajmuje się malarstwem, sztuką wideo, instalacją. Do jej najważniejszych osiągnięć należą wystawa indywidualna „Obserwatorium”  prezentowana w Małopolskim Ogrodzie Sztuki w Krakowie oraz wystawy zbiorowe (m.in. „Spojrzenia”,  Muzeum Narodowe w Krakowie;  „Nuda” prezentowana w ramach Studenckiego Tygodnia Sztuki w Krakowie). Jej prace prezentowane były w CSW Łaźnia w 2016 roku.

EDYTA DUFAJ

E. Dufaj, Matka, z serii „Resurrection”.

Moja postawa artystyczna koncentruje się obecnie na temacie tak zwanych procesów wykluczenia społecznego oraz marginalizacji rodziny jak i jednostki, która ją tworzy. Temat oparty jest głównie o własne doświadczenia, obserwacje oraz rodzinną historię. Rodzina jest podstawowym kontekstem rozwojowym człowieka – jego pierwszym i najważniejszym środowiskiem społecznym. Mimo upływu lat pozostaje w kręgu zainteresowań socjologów, psychologów, pedagogów i lekarzy. Ujmowana jest jako system powiązanych ze sobą jednostek tworzących spójną całość. Zmiany w procesie rozwoju indywidualnego każdej osoby tworzącej system rodzinny traktuje się jako rezultat relacji interpersonalnych. Rodzina ma decydujące znaczenie na procesy formowania osobowości.

EDYTA DUFAJ (1988) – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Grafiki (2013) w Pracowni Fotografii 1, studentka studiów doktoranckich na tej samej uczelni. Jej prace znalazły się wśród zwycięzców międzynarodowego konkursu Nikon Photo Contest (2015) i były prezentowane m.in. w Nowym Jorku, Lille, Monachium, Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu. | www | fb

BALTAZAR FAJTO

Podstawową kategorią, poprzez jaką próbuję zrozumieć świat, jest pojęcie miejsca. Ponad dwadzieścia przeprowadzek w dzieciństwie uwarunkowało sposób działania mojej pamięci, która ustanawia chronologię poprzez pojawiające się obrazy nowych przestrzeni. Dla mojej pracy twórczej z miejscami zasadnicze jest traktowanie ich jako przestrzeni tekstualnych, z których przy użyciu fotografii przedstawiam swój sposób odczytania.

Moje odczytania traktuję jako rodzaj przedstawienia snu o mieście oraz afirmacją przypadku jako siły twórczej o wielkiej swobodzie kreacji. Charakter mojego podejścia dobrze oddaje figura flaneura, przemierzającego miejsca bez linearnego porządku, pozostającego celowo nieodnalezionym, godzącym się na pewną fragmentaryczność i subiektywność wyłaniających się obrazów. Jest to fundament mojej pracy, który pojawił się na samym początku używania przeze mnie medium fotografii.

BALTAZAR FAJTO (1989) – absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w Katedrze Fotografii (2016). | www

AGNIESZKA FLUDER

A. Fluder, I don’t see any reason to be myself. I want to be rocket, Fundacja Promocji Sztuki Współczesnej, 2012.

Zajmuję się głównie wideo oraz działaniami w przestrzeni. Często wykorzystuję ruch oraz własne ciało jako tworzywo, poszukując relacji z miejscem i własnej tożsamości. Czerpię inspiracje z tańca współczesnego oraz eksperymentów dźwiękowych (Meredith Monk). Interesują mnie zagadnienia relacji wspomnień i sposobu zapamiętywania, relacje z przestrzenią i poszukiwanie w tym siebie, przenoszenie pewnych emocji i znaczeń na język wizualny. Tworząc wideo, myślę o tym jak stworzyć przestrzeń do jego ekspozycji, by obrazy oddziaływały przestrzennie na odbiorcę, wciągały go do wewnątrz i tworzyły medytacyjną przestrzeń. Bardzo istotną rolę odgrywa dla mnie dźwięk oraz łącznie różnych bodźców. 

AGNIESZKA FLUDER (1987)  –  absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa, dyplom w Pracowni Interdyscyplinarnej (2012).

KRZYSZTOF FURTAS

K. Furtas, Obiekt, praca zrealizowana w ramach festiwalu Goerlitzer Art, 2016.

Pracuję bez strategii i taktyk artystycznych, staram się ich wręcz wystrzegać. Być może sztukę traktuje zbyt poważnie i zbyt naiwnie, ale bycie zawodowym artystą kojarzy mi się z szarlataństwem. Idealizuję sztukę, wkładając w nią wartości – czystości, szczerości, wolności i duchowości. W sztuce interesują mnie porażki, przegrane, nieudane próby, brzydkie malarstwo. Wolność jaką daje przegrana. W mojej pracy medium nie jest szczególnie istotne, próbuję unikać dekoracji. 

KRZYSZTOF FURTAS (1985) – absolwent Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa i Rzeźby (2012). Zajmuje się malarstwem, wideo oraz tworzeniem instalacji. Jego prace prezentowane były na kilkunastu wystawach, m.in. „Wymazywanie. Ćwiczenia z pamięci” w BWA Wrocław,  „Niemcy nie przyszli” w Muzeum Współczesnym we Wrocławiu.

JUSTYNA GRYGLEWICZ

J. Gryglewicz, obraz z cyklu Abstrakcje, 2007-2012.

W swoich pracach łączę surowość z sensualnością, melancholię z absurdem, rygor z erotyzmem. Poszukuję dziwności w tym, co dobrze znane; animuję materię nieożywioną. Interesuje mnie podnoszenie przedmiotów codziennego użytku – nieistotnych, a zarazem intymnych – do rangi rzeczy ważnych.

 JUSTYNA GRYGLEWICZ (1985) – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni fotografii (2010). Artystka wizualna i projektantka. Używa medium fotografii, malarstwa, grafiki oraz filmu. Debiutowała wystawą „Akcja Rewaloryzacji Abstrakcji. Wystawa II” w krakowskiej galerii F.a.i.t. (2009. Brała udział w wystawach zbiorowych takich jak „Body in the Library” w BWA Design we Wrocławiu, „Rękawiczki Jeffa Koonsa” w Kronice w Bytomiu, „#naukaczytania” w Art Stations w Poznaniu. | www

KORNEL JANCZY

K. Janczy, Państwo upadłe, 2013.

Głównym obszarem tematycznym moich realizacji są zagadnienia związane z architekturą, współczesnym pejzażem i krajobrazem (rozumianym jako ogół cech przyrodniczych i antropogenicznych kształtujących oraz wyróżniających dany teren) oraz funkcjonowaniem nauki w kulturze popularnej. Te pozornie odległe tematy  przenikają się wzajemnie w moich pracach, tworząc wielopoziomową siatkę kontekstów i znaczeń. Moja twórczość często przybiera formę rozbudowanych cykli o strukturze zbliżonej do hipertekstu, których poszczególne elementy składowe funkcjonować mogą także samodzielnie. Ważnym obszarem w mojej praktyce artystycznej jest praca w kontekście konkretnej przestrzeni, czego wynikiem są zrealizowane w ciągu ostatnich lat prace site-specific.

KORNEL JANCZY (1984) – absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa (2010), student studiów doktoranckich w dziedzinie nauk plastycznych na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Jego prace były prezentowane na kilkunastu wystawach indywidualnych (m.in. „I inni”, Bunkier Sztuki w Krakowie; „Świat”, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie) i zbiorowych („Endospory”, Bunkier Sztuki w Krakowie; „Artyści z Krakowa. Generacja 1980-1990”, MOCAK w Krakowie).

 MARTYNA KIELESIŃSKA

Przez pierwsze lata studiów oraz mojej pracy nad wideo kierowała mną potrzeba zbierania i katalogowania interesujących mnie fragmentów/gifów znalezionych w internecie. Byłam zafascynowana manipulowaniem znaczeń, które mogę uzyskać poprzez zestawienia ze sobą tych obrazów. Zdecydowałam się także w tamtym okresie na korzystanie ze znalezionych, nie wyciętych z filmów czy sfilmowanych przeze mnie fragmentów/scen ze względu na zamknięte znaczenie tych obrazów oraz na element zaskoczenia i wytyczenia nowego kierunku dla mojej drogi poszukiwań. Daje mi to tez ograniczenie, które kierunkuje sposób w jaki buduję narracje filmu. Obecnie rozszerzyłam swój warsztat o korzystanie także z moich własnych nagrań oraz wycinanych przeze mnie fragmentów filmów czy reklam. Swoje zainteresowanie skierowałam na strukturę, która decyduje o budowie wideo. Poszukuję wzorów, które mogą mi posłużyć jako schemat podczas montażu wideo. Tematy moich prac są różnorodne, często są to reakcje na otaczające mnie sytuacje, moje prywatne interpretacje.

MARTYNA KIELESIŃSKA (1991) – studentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa. Jej prace były prezentowane m.in. na dwóch indywidualnych wystawach: „Groszki i róże” w Galerii Onomato w Krakowie oraz „Komputer/dysk lokalny(K)/nowy folder (2) /torrenty/gify/hjjghjgk” w Małopolskim Ogrodzie Sztuki w Krakowie.

MAGDALENA KOŚCISZ 

Chaotycznie dobra, biodegradowalna malarka znana z figuracji ekspresyjno-abstrakcyjnych w kolorystyce fluo, nie rozstaje się z markerami, lubi pracę na rusztowaniu, wiertarkę i zwierzęta. Materiały i inspiracje zbiera z najbliższej okolicy, szybko dostosowuje się do zmian, reaguje intuicyjnie i instynktownie, strategie zmienia. Chaotycznie dobra.

MAGDALENA KOŚCISZ (1991) –  absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa (2016).

MAGDALENA LAZAR

 Tworzę głównie video, instalacje, animacje i fotografie. Staram się zasymulować rzeczywistość, której jeszcze nie ma, ale która jest potencjalnie mozliwa. Tropię i sama kreuję ślady obecności człowieka, przetwarzam to, co znamy na co dzień. W utworach wideo na swój sposób interpretuję teorię, że kultura jest wytworem natury i jako taka inspiruje, przetwarza i wymusza kolejne transformacje samej siebie.

MAGDALENA LAZAR (1986) – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w Pracowni Obrazowania Cyfrowego Wydziału Grafiki (2012). Tworzy wideo, instalacje, animacje i fotografie.  Jej prace były prezentowane w ramach wystaw oraz festiwali w Polsce i za granicą (między innymi: Miesiąc Fotografii oraz Festiwal ArtBoom w Krakowie, Festiwal Sztuki Wideo w Łodzi, wystawy zbiorowe w Japonii, USA, Republice Czeskiej, Niemczech, Wielkiej Brytanii). | www

 JUSTYNA MĘDRALA

J. Mędrala, Przed świtem, 2015-2016.

Moim głównym obszarem zainteresowań jest rola i zachowanie materiału w procesie tworzenia dzieła sztuki. Myślę o pochodzeniu formy i struktury nie jak o czymś dodanym z zewnątrz, ale jak o czymś co przychodzi wraz z materiałem, bo w nim tkwi. Takimi kopalniami wartości plastycznych i odniesień kulturowych są na przykład te z którymi głównie pracuję: wosk pszczeli, węgiel kamienny czy mydło. Czucie ich zapachu, barwy, faktury czy ciężaru ożywia relację pomiędzy mną i światem zewnętrznym. Podczas kilkustopniowego procesu analizuję i rozkładam owe substancje na jednostkowe elementy, a następnie buduję nową strukturę na podstawie zdobytego kodu genetycznego danego surowca. Podobnie postępuję ze zjawiskami występującymi w kulturze, na ich podstawie tworząc narracje. Korzystanie z fenomenów świata kultury, nauki i natury oraz przetwarzanie ich w celach artystycznych pozwala na tworzenie dzieł ulokowanych na granicy pojęć dzieło sztuki i laboratorium badawcze. Zajmuję się głównie rysunkiem i działaniami przestrzennymi (obiekty, rzeźby instalacje).

JUSTYNA MĘDRALA (1988) – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Grafiki (2013), studentka studiów doktoranckich na tej samej uczelni. Jej prace były prezentowane m.in. na indywidualnej wystawie „Krew, morze” w Galerii AS w Krakowie i na wystawach grupowych. Laureatka konkursu „Talenty Trójki” (2014) w kategorii sztuk wizualnych oraz wyróżnienia w międzynarodowym konkursie rysunkowym „Walther Koschatzky Kunst-Preis” Museum Moderner Kunst w Wiedniu.

ANNA PICHURA

W swoich pracach odnoszę się do funkcjonujących w przestrzeni publicznej i społecznej  ograniczeń, mechanizmów dyscyplinowania, wykluczenia i pomijania. Szukam miejsc o niejasnym  statusie, terenów ulegających nieodwracalnym przemianom. Przestrzeń miejską traktuję jak żywą  tkankę, substancję w stanie ciągłego, powolnego przepływu. Mieszam różne estetyki, często staram  się zabarwiać swoje prace odrobiną ironii, absurdu i czarnego humoru. 

ANNA PICHURA – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, studentka Środowiskowych Studiów Doktoranckich na tej samej uczelni. W 2015 roku wraz z zespołem  artystów i architektów zrealizowała projekt „Modułowa Działka Przyszłości” na 7. festiwalu  ArtBoom w Krakowie. W 2014 roku prowadziła projekt GAZ na Zabłociu. Uczestniczka międzynarodowych warsztatów „The Wall of Europe” w San Sperate na Sardynii. Mieszka i  pracuje w Krakowie. | www

FILIP RYBKOWSKI

F. Rybkowski, Pieces, 2016.

W swojej pracy łączę różne miejsca, takie jak malarstwo, fotografia czy wideo. Tworzę obiekty artystyczne i instalacje. Silnie odwołuję się do historii sztuki, czasowości dzieła i jego wyjątkowości. Odnoszę się przy tym do zagadnienia zabytku. Kluczowe miejsce w mojej refleksji teoretycznej zajmuje obraz i przynależne mu medium, będące jego nośnikiem. W najnowszych realizacjach historia ma dla mnie charakter plastyczny i uwarunkowany samym obrazem. Interesują mnie jej przemiany i manipulacje, jakim poddawane jest  jej „ciało”. 

FILIP RYBKOWSKI (1991)  – absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa (2015) i aneksu z fotografii w pracowni prof. Tomasa Agata Blonskiego. Laureat  Grand Prix V Przeglądu Młodej Sztuki Świeża Krew. Jego prace były pokazywane m.in. na wystawie „Wszyscy robią collage, najlepiej w procesie” (Bunkier Sztuki, 2012) i podczas indywidualnej wystawy „Tak długo, jak nigdy” (Galeria Henryk, 2016).

MARIANNA SEROCKA

Zazwyczaj szukam inspiracji w codziennych sytuacjach. Z przyjemnością oglądam mistrzów polskiej szkoły plakatu. Podoba mi się sztuka naiwna/ sztuka dzieci. Lubiłam i nadal lubię gry komputerowe z lat 90., a także sztukę glitch-art. Lubię filmy reżyserów takich jak: Martin Scorsese, Quentin Tarantino, David Lynch. Lubię też kino klasy B i zawarte w nim interesujące, często kiczowate sceny. Bardzo interesuje mnie też moda ale bardziej rzeźbiarskie/ konceptualne rozwiązania takich projektantów jak Aleksander McQueen lub Gareth Pugh. Ostatnio zaciekawiły mnie plastyczne scenografie teatralne. Lubię taniec ( ruch ciała, jego świadomość itd.). Najmniej inspiracji czerpię jednak ze współczesnego malarstwa. Staram się go nie śledzić.

MARIANNA SEROCKA (1989) – absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowe na Wydziale Malarstwa (2015). | www

 MAJA STARANKIEWICZ

Moja praca koncentruje się przede wszystkim na zagadnieniu narracji wizualnej i tzw. „myślenia wzrokowego”. Interesują mnie działania interdyscyplinarne: łączenie sztuk wizualnych i projektowania z literaturą, teatrem, nauką oraz tworzenie nowych formuł wydarzeń kulturalnych. Organizowałam m.in. konferencję NarrAkcje poświęconą narracji wizualnej, konkurs Bitwa Rysunkowa, liczne warsztaty rysunkowe i narracyjne dla dzieci i dorosłych oraz spektakle picture recitation. Zajmuję się również edukacją artystyczną (zwłaszcza poprzez komiks i inne formy opowiadania obrazem). Staram się działać także na polu naukowym, gdzie promuję ideę szerszego wykorzystania środków wizualnych w badaniach z zakresu humanistyki. 

MAJA STARANKIEWICZ (1992) – studentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Grafiki (w pracowni rysunku narracyjnego, komunikacji wizualnej i malarstwa), współzałożycielka grupy „Dąb i Trzcina”, członkini stowarzyszenia naukowego Collegium Invisibile. | www

MATEUSZ SZCZYPIŃSKI

M. Szczypiński, Krzyżówka, 2014.

Moje prace to efekt rozważań na temat sztuki i jej oddziaływania na społeczną świadomość. Posługuje się cytatem i pewnymi kliszami kulturowym i tworzę (lub może znajduję) prace, które nie do końca da się zaklasyfikować jako malarstwo czy ready made. Chodzi mi właśnie o to balansowanie i brak dookreślenia. Choć zaczynałem od surrealizujących prac, mocno odwołujących się do historii sztuki, obecne realizacje mają charakter bardziej abstrakcyjny, a samo odniesienie do konkretnych dzieł i zjawisk w sztuce jest mniej bezpośrednie, choć nadal obecne i istotne. Ważny jest dla mnie dialog z tradycją, poruszanie się w pozornie „znajomych” obszarach, ale równocześnie manipulowanie nimi, naginając ich granice, zmieniając konteksty, czy po prostu grając pewnymi treściami.

MATEUSZ SZCZYPIŃSKI (1984) – absolwent Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa i historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Reprezentowany przez galerię lokal_30 w Warszawie. W swojej sztuce wykorzystuje collage, malarstwo i video.

 NATALIA WIERNIK

Być może dochodzę do takiego punktu, w którym czuję że czas „dwukrotnie” zastanowić się (będąc artystą wizualnym) nad produkcją kolejnych „form”, nad koniecznością ich zaistnienia w przestrzeni. Może poskromienie, powstrzymanie przemożnej chęci „realizacji”, dołożenia swojej kropli do powyżej opisanego zbiornika obrazów będzie bardziej zasadne, budujące i owocne? Co z doświadczeniem braku, pustki, nieobecności? Wydaje mi się, że możemy mówić także o dziele, które powstaje w wyniku niepodjęcia czynności, powstrzymania się…decyzja o bierności wobec zachodzącego procesu, wydarzenia może być działaniem twórczym?

NATALIA WIERNIK (1989) –  absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Fotografii 1 (2013), studentka studiów doktoranckich na tej samej uczelni. Laureatka i finalistka wielu konkursów fotograficznych, m.in. Grand Prix Międzynarodowego Konkursu Celest Prize 2015 we Florencji, finalistka Sony World Photography 2013 (Student Focus). Jej prace ukazywały się m.in. w „Madame Figaro” i„The Guardian” i były pokazywane na kilkunastu wystawach indywidualnych i zbiorowych m.in. w Houston, Krakowie, Monachium, Nowym Jorku, Londynie. | www
Informacje główne
2016