Cała ta historia zaczyna się, kiedy nasz półroczny bohater podchodzi do lustra, rozpoznając powoli mgliste odbicie samego siebie. Jego obraz zaczyna pokrywać się z mętnym poczuciem ciała. Na gładkiej tafli lustra pojawia się scalone wyobrażenie, a obserwowany (i kontrolowany) ruch rąk daje poczucie władzy. Z chmury Innego wyłania się bardzo konkretne przedstawienie Ja. Wyobrażone ego w iluzorycznej perspektywie obrazu. Objawiający się wtedy pierwszy zidentyfikowany porządek buduje podstawę dla kruchego panowania nad fragmentem rzeczywistości. Władza ta rozpada się jednak w dziecięcej nieporadności i braku koordynacji. Ego wyobrażone jest zatem tak samo nierealne jak odbicie majaczące w lustrze. Pierwszy porządek okazuje się fantazmatem, fikcją i pragnieniem, które nigdy nie zostanie spełnione.
Potrzeba ładu z czasem przenosi się z „ja” wyobrażonego na otaczającą rzeczywistość Opiekuńcze ręce matki. Porządek rzeczy. Zasady i normy zachowania powoli wpajane w kontakcie z innymi osobami. Instytucje, procedury, autorytety i idole.
Po pierwszej próbie organizacji rzeczywistości pozostaje rozczarowanie rzutujące na relacje małego człowieka ze światem. Faza lustra zdaniem Jacques’a Lacana jest jednym z najistotniejszych momentów w rozwoju dziecka. Kształtuje jego stosunek do rzeczywistości, konstytuując go na podstawie „ja” wyobrażonego. Nierealny obraz samego siebie pozostawia poczucie braku. Stwarza chęć wypełnienia go obrazem i porządkiem silniejszym niż rzeczywisty. Określenia terenu wpływów i klarownych pozycji. Zbudowania granicy, która stanie się cezurą dla jaźni, fantazmatu i rzeczywistości.
Bartek Buczek i Piotr Grabowski niepewnie spoglądają w lustro. Ich prace czytać można jako cykle autoportretów wymykające się mimetycznemu porządkowi przedstawień. Czarno-białe wizerunki superłotrów, enviromentowe instalacje zbudowane na kształt przestrzeni wirtualnych. Granica przebiegająca pomiędzy „ja” wyobrażonym, idolem i realnym rozmywa się i znika.
Najciekawszy jest stały punkt rozczarowania. Miękkie podbrzusze pierwszego porządku. Zalążek wątpliwości, który rośnie od początku „ja”, od pierwszego „świadomego” spojrzenia w lustro. Przez pryzmat tej wątpliwości przyjmującej z czasem kształt (auto)ironii czytam twórczość Buczka i Grabowskiego.
„W obserwującym mnie z lustra spojrzeniu nie dostrzegałem już samego siebie”.
(Jiří Weil, Moskva-hranice)
Bartek Buczek (ur. 1987) – absolwent ASP w Katowicach, kierunek malarstwo; dyplom w pracowni Andrzeja Tobisa. Eksczłonek grupy Ośmiornica. Bukinista. Mistrz wielkich rzeczy z małym budżetem, kocha hip-hop jak własną matkę.
Piotr Grabowski (ur. 1979) – absolwent filozofii na Uniwersytecie Warszawskim i grafiki na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, laureat nagrody głównej konkursu Samsung Art Master 2011. Od 2009 do 2011 wydawca i redaktor artzina „polE”. Posługuje się literaturą, obrazami cyfrowymi, wideo, obiektami, instalacjami i wszelkimi dostępnymi narzędziami by mieszać, roztrząsać, kleić i przebijać.
Informacje główne
Otwarcie: 29.11.2013 (piątek), godz. 20.30
Informacje dodatkowe
30.11–22.12.2013
W ramach Zbiornika Kultury
Miejsce: Galeria Dolna
kurator: Piotr Sikora
